Een stukje autorijden

4500 kilometer. Ongeveer zoveel kilometers heb ik gemaakt sinds ik mijn auto heb terug gekregen van de garage in Auckland. En vooral afgelopen week was het erg veel rijden, aangezien ik de oostkust van het noordereiland wilde gaan doen. Vanuit Gisborne naar het noorden gereden, gewandeld in het gebied waar Captain Cook zijn bemanning in 1769 is afgeslacht dooor de Maori's en uiteindelijk naar Tikitiki gereden.
Om 5 uur 's ochtends op en een heuvel op voor de meest oostelijke zonsopkomst in de wereld. Althans bijna dan, de East Cape ligt nog een paar 100 meter meer naar het oosten en er liggen nog een paar eilandjes dichterbij de datumgrens, maar goed. Heel erg mooi was het in ieder geval. Daarna door naar de East Cape (na een ontbijtje uiteraard). Die weg daar naar toe houdt het geen 10 jaar meer vol vanwege de beukende zee. Je ziet nu al de slijtage aan de weg (opschieten dus Frank :P). En uiteindelijk de nacht doorgebracht in Opotiki.
De volgende ochtend stond er een spannende verrassing op het menu van moeder natuur: een aardbeving. Niet een zware, maar ik lag wel te vibreren in mijn tentje om 7:06. Erg vreemd gevoel is dat. Lekker ontbeten op de veranda met uizicht op de grote oceaan en door naar Rotorua. Het was tijd om wat meer auto te rijden, namelijk met een 4-wheel-drive door de bush heen, inclusief een 7 meter stijl naar beneden (ik dacht echt dat het het einde was) en daarna door naar Pukekawa zodat ik Kitty de volgende ochtend kon ophalen. Ze zou landen om 5.10, wat uiteindelijk 4.40 is geworden, dus ze stond al te wachten toen ik daar aankwam. Naar een grot geweest met veel glow-worms en daarna nog een rondje gereden weer naar Port Waikato.
Maandag 31 december zijn we richting Coromandel town gegaan om daar oud en nieuw te vieren. Het is nu echt te merken dat het vakantieseizoen is begonnen, heel druk nu in deze regio. Maar goed, fles champagne, 2 Belgen ontmoet op de camping en toen was het 12 uur. Stil, helemaal niks, dat je ook denkt: oke, is dit nu het nieuwe jaar? Heel vreemd en om half 1 zijn we dan ook maar lekker gaan slapen.
Gisteren zijn we naar de noordpunt van Coromandel gereden via een gravelweg van 30 km die over 100 meter hoge rotsen loopt. Niet fijn met Kiwi's in hun grote bakken die amper aan de kant gaan (en ook niet kunnen rijden, maar daarover later een andere blog). De hele kustlijn voelt wel sub-tropisch aan: warm, brandende zon, licht-blauw water, mooie stranden, mooie natuur direct daarna. Heerlijk.
En tot slot nog even vandaag: een treinritje in Coromandel town gemaakt door echt oud bos. Nog even langs een park waar ze leuke dingen met water hebben (en daar erachter komen dat de handdoeken nog bij het hostel hingen) en vervolgens weer rijden. Alleen alles aan de kust zit vol dat we maar wat zijn uitgeweken. Je kan op het kaartje zitten waar we nu ongeveer zitten.
We hebben elkaar de hersenen nog niet ingeslagen en dat zal voorlopig ook niet gebeuren (als Kitty zich maar gedraagt), dus we genieten hier samen. Morgen naar Tauranga en dan langzaam naar Rotorua en langzaam richting Taupo voor wellicht het skydiven. Tot snel.

Richard & Kitty

P.S. We hebben problemen met onze Nederlandse telefoonkaart. Ik heb tot 31 dec 2 uur 's middags NL tijd nog dingen ontvangen, maar daarna niks meer omdat we geen netwerk kunnen krijgen. Mijn NZ nummer werkt wel, maar niet altijd even goed (rot-netwerk).

P.S. 2: Sorry voor de lengte, maar ik mocht van Julliette niet vaak op het internet (hoewel eerder ook niet kon).

@ Jan: Zat oliebollen te bekennen in Coromandel, alleen dat waren de gefrituurde hoofden van de Aucklanders op vakantie (zonder krenten in de verpakking).

@ Sarah: Ik heb een foto van de sterren. Had alleen per ongeluk een betere vanuit een donkere plaats gewist. Ik probeer hem zsm op te sturen.